Benim tanıdığım İbo hep gülümseyen, huzurlu, mutlu, neşeli bir insandı. İbo deyince aklıma sadece olumlu, pozitif sıfatlar geliyor.
İbo ile olan anılarımı hatırlamaya çalıştığımda maalesef sizlerle IBM gezilerine, tatillerine gitmediğimizi fark ettim. Ben çok az IBM gezisine katıldım, sizlerle denk gelmemişiz.
Ancak ev toplantılarında bir araya gelmişiz İbo ile. 2003 yılı idi herhalde. Göktürk’teki evinize gelmiştik, her yer pırıl pırıl, eşyalar yepyeni gıcır gıcır. Gecenin bir vakti bahçe sulama fıskiyeleri çalışmaya başlamıştı. Bizim cocuklar suların icinde sırılsıklam olup eve girmişlerdi. Biz cocuk anaları “Ahh cocuklar eşyalara dokunmayın, etrafı kirletmeyin” derken İbo elinde yer bezleri ile gülerek gelmişti "Eşyalara bir şey olmaz, aman cocuklar kayıp düşmesin, bir yerlerine bir şey olmasın” diyerek.
Baska bir seferinde meşhur deli balı olayını anlatmıştı. Küçük çay kaşığı yenmesi gereken balı nasıl kızarmış ekmeklerin üstüne sürerek yediğini, sonra koridorda ayakta duramayarak fenalaştığını ve acilen doktora gidişini anlatmış, hep birlikte hem gülmüş, hem de ne kadar ciddi bir şey geçirdiğini konuşmuştuk. “Ayol Sevgi seni az kaldı öldürecekmiş” demiştik gülerek. “Kızcağız ne bilsin, sizin çaycı öldürecekti" demişti haklı olarak.
Bu yaz birahanede görüştüğümüzde ne kadar keyfi yerindeydi. Fıkra anlatmıştı, sağlığının ve keyfinin çok iyi olduğunu söylemişti, hayat doluydu. Hep gülümseyen, mutlu bir insandı.
En son Yeşim’ciğimin evinde buluştuk, yine keyifli harika bir aksam geçirdik. Bendeki son fotosunu ekledim. Elif’le, senle gurur duyardı.
Bu yazılanları okumak hem çok anlamlı, hem de çok duygu yüklü olacak sizler icin.
Nurlar icinde yatsın, mekanı cennet olsun sevgili İbo’nun.
Comments