Şu anki koşullarda, yani "İbo’nun arkasından" böyle bir yazı yazmak beni çok zorluyor ancak kafamdakileri toparlamaya çalışıyorum.
İbo ile belirli ve tek bir anı aklıma gelmiyor. Onu her zaman güler yüzü, sakin duruşu, bilge adamlığı ile anımsıyorum. O her zaman fikri alınan, fazla konuşmaktan ziyaden gülümseyen yüzü ile sohbeti izleyen biriydi. 2014 yılında yaptığımız bir Güneydoğu Anadolu gezisinde ne kadar uyumlu, ne kadar sakin, ne kadar anlayışlı olduğunu yakından gözlemledim. Gözümün önünde, bize pişirdiği mis gibi ekmekler, Sevgi ile yarıştığı mutfakta yaptığı yemekler geliyor. Onu çok özleyeceğiz, onca kötü insan varken, böyle güzel insanların gitmesi nasıl da haksızlık. Alışmak zor ancak sabretmeye çalışacağız. O bizi izlercesine devam edeceğiz hayata.
Sevgili İbo, mekanın cennet olsun. (Eminim öyledir.)
Commenti