22 Mayıs 2017’de Amsterdam garında hangi kasabaya gitsem diye tek başına kararsız kalmıştım.
Malezyalı bir çift ile neresi daha güzeldir diye görüşüyorken, bir an fark ettim ki birileri Türkçe konuşuyor.
Dikkatim o tarafa gitti, farkında olmadan bakakalmışım.
Birden Sevgi Hanım bana döndü "bir şey mi vardı" dedi tatlı tatlı.
Ben de "Türkçe konuşmanız dikkatimi çekti" diye diyaloğumuz o şekilde başladı.
"Yalnız mısın" dedi. "Evet" dedim, "biz 6 kişiyiz sen de bize takıl 7 kişi oluruz" dedi.
Böyle oldu ki o güzel guruba katıldım ve şahane bir günün startını verdik.
Nilgün Hanım, Ülker Hanım, Mehmet Abi ve İbrahim Bey ile tanıştırdı beni Sevgi Hanım.
Trene bindik, o dönemde Orhan Veli KANIK kitabını okuyordum.
En sevdiğim şiir "Anlatamıyorum" dedim Sevgi Hanım’a, o da döndü "İbrahim İbrahim bak dinle":
Ağlasam sesimi duyar mısınız, Mısralarımda; Dokunabilir misiniz, Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Her şeyi söylemek mümkün; Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.
Yolda herkes konuşurken sakinliği ile dikkatimi çekmişti, bir şeyleri düşünüyordu.
Edam’da Yenal Abi ile peynir almaya bir mağazaya girdik, çıktığımızda herkes bir yerde oturuyorken, İbrahim Abi bir duvarın yanında tek başına yürüyor bir şeyleri derin derin düşünüyordu.
Hep o sahne aklımda.
Ama esperiler yapıyor herkes ile beraber gülüyordu da.
Bilge olduğunu anladım, Mehmet Abi’nin tabiri ile o bir ansiklopedi idi.
Sorduğumuz, takıldığımız her konu hakkında doğru bilgiye sahipti. Canım benim.
İran’ı merak ediyordu, bir sonraki seferimiz İran olsun demişti ama Mehmet Abi karşı çıkmış "orada napıcaz abi" demişti :)
Birkaç kere önerdi ama kimse sıcak bakmadı, o da en son gelmezseniz ben kendim giderim demişti :)
Öyle güzel bir gündü ki, hep hayal kurdum o 6 kişiyi İran’a götürmeyi, yeni yemekler yiyip, gezip kahkaha atmayı.
Canım İbrahim Abi, ışıklar içinde uyusun.
Sevgi ve özlemlerimle,
Comments